ლურჯი ოკეანე მაკო ქავთარაძის საავტორო სვეტი

გემის კაპიტანი გავიცანი, თორნიკე.

დიდი გემებით ტვირთი დააქვს კონტინენტებზე.

თვითონაც დიდი კაცია.

-ვეშაპებს ხშირად ნახულობთ ღია ზღვაში? - ვკითხე და იხვის ბურგერი მოვკბიჩე.

კიო, და კიდევ უზარმაზარ კუებსაც-ო, აი ბოლო მოგზაურობაში კუნძულისხელა კუზე იჯდაო წერო. საოცარი სანახავი იყოო.

-ყველაზე ძნელი რა არის გემზე? - ვკითხე და სხვა პასუხს არც ველოდი, ისე მივიღე : ოჯახთან განშორებით გამოწვეული მონატრების შანთები-ო.

მეორეჯერ შემთხვევით შემხვდა, მე გავკადნიერდი და გულწრფელი აღფრთოვანებით ვთხოვე: ძველად, ღვინის ბოთლში მოთავსებულ სურვილებს რომ ზღვას ატანდნენ, ჩემსას თუ წაიღებთ - მეთქი.

გადაკარამელიზებულად რომანტიზებული გოგოს დანახვაზე რომ სახე აქვთ ხოლმე კაცებს, ეგეთი ღიმილით მითხრა -აუცილებლადო.

აი იმ ერთ წამში რაღაცნაირი გამარჯვების, წარმატების თუ - რამე ახალ სიტყვასაც რომ დავარქმევდი - ისეთი გრძნობა გამიჩნდა. მაგრამ იქვე, იმ მეორე წამს წარმოვიდგინე როგორ ეყლაპება ვეშაპს ეს ჩემი თხოვნით მოსროლილი ბოთლი, ეჩხირება მუცელში და კვდება.

ხოდა გადავიფიქრე.

ეხლა ვინც ეს სტატია გახსენით, ალბათ ელოდით რომ ღრმა ფილოსოფიური ანალიზი დაგხვდებოდათ მსოფლიო ბესტ სელერის ''ლურჯი ოკეანე''-ს შესახებ.

ჩემი აზრით, ეგ ტელესერიალივით წიგნია, რომელსაც ''ათ დღეში'' - გაუვიდა ბრწყინვალების ვადა. მარკეტინგული საპნის ბუშტია, რომლის ღირებულების დიდხანს არ უნდა გჯეროდეს.

კარგად თუ დააკვირდებით, ანტრეპრენერი გემის კაპიტანივითაა. თვითონ სწავლობს ხომალდს ტექნიკურად. თვითონვე არჩევს გუნდს, გემს, ტვირთს, მარშრუტს. რასაც წინასწარ ვერ განსაზღვრავს ეს შემხვედრი ''ვეშაპი'' და ამინდია. თუმცა, კაპიტანი იმისია რომ, ას ბალიან შტორმსაც და მომხიბვლელი წეროების გადაფრენასაც ერთნაირად გაუმკლავდეს ემოციურად.

სოციუმთან ურთიერთობის თავისებურებებმა მენტალური გავლენა არ იქონიოს მიზნამდე მისასვლელად.

გზა ხომ გასავლელია, როგორიც არ უნდა იყოს ის...

ანტრეპრენერი კი კაპიტანია, რომელსაც პროდუქტის სწორ დროს, სწორ ადგილას მიტანა შეუძლია.