გზა ლუვრამდე: სალომე მაჭარაშვილის ემოციური მოგზაურობა ხელოვნების დედაქალაქში
Opinions expressed by Entrepreneur contributors are their own.
You're reading Entrepreneur Georgia, an international franchise of Entrepreneur Media.
პარიზი, 2026 წელი – ხელოვნების სამყაროს ყურადღებას კიდევ ერთხელ მიიპყრობს Carrousel du Louvre, სადაც პრესტიჟული ART SHOPPING Art Fair გაიმართება. ამ გლობალური მოვლენის ეპიცენტრში, მსოფლიოს სხვადასხვა წამყვან ხელოვანთან ერთად, თავის სათქმელს 28 წლის ქართველი მხატვარი, სალომე მაჭარაშვილი იტყვის. ის ოფიციალურად არის მიწვეული გამოფენის ორივე, საგაზაფხულო და საშემოდგომო სესიებზე, რაც ნებისმიერი შემოქმედისთვის უდიდეს აღიარებასა და ახალ შესაძლებლობებს ნიშნავს.
სალომესთვის ეს მხოლოდ მორიგი წარმატება არ არის; ეს არის დადასტურება იმისა, რომ ხელოვნება არ ცნობს საზღვრებს და გულწრფელი ემოცია ყოველთვის პოულობს გზას აუდიტორიის გულამდე. როდესაც პარიზიდან მოსული დადებითი პასუხი წაიკითხა, მისთვის ეს წამი ერთდროულად იქცა დიდ სიხარულად და უდიდეს პასუხისმგებლობად საკუთარი ქვეყნის წინაშე.
"როდესაც მოწვევა გავხსენი და ჩემი სახელი და გვარი დავინახე, ერთდროულად ბედნიერება და ღელვა ვიგრძენი. ბოლომდე დარწმუნებული არ ვიყავი, რომ დადებითი პასუხი მოვიდოდა, ამიტომ ეს მომენტი განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი და დასამახსოვრებელი აღმოჩნდა. ეს მოწვევა ჩემთვის არის არა მხოლოდ აღიარება, არამედ ბიძგი მეტის მცდელობისა და იმის გააზრებისთვის, რომ ჩემი შემოქმედება გასცდა ლოკალურ საზღვრებს".
მისი შემოქმედება ერთგვარი პარალელური სამყაროა, სადაც კანონებს არა იურიდიული ნორმები, არამედ ფერები და ემოციები ადგენენ. გარდამტეხი მომენტი მაშინ დადგა, როცა საკუთარი შინაგანი სამყაროს საჯაროდ გაზიარება გაბედა. სწორედ მაშინ მიხვდა, რომ ის, რაც მისთვის პირადი თერაპია იყო, სხვებისთვისაც ახლობელი და მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა.
"ხატვა ჩემთვის იმდენად ბუნებრივი პროცესი იყო ღრმა ბავშვობიდან, რომ ფაქტობრივად, დღემდე პროფესიულ გზადაც ვერ აღვიქვამდი. ხელოვნება დარჩა ჩემთვის ყველაზე ძვირფას სივრცედ, სადაც შემეძლო ყველაზე გულწრფელად გამომეხატა ჩემი ემოციები და ვყოფილიყავი ყველაზე თავისუფალი. ფერწერა ჩემთვის არის არა მხოლოდ პირადი თავშესაფარი, არამედ კომუნიკაციის ფორმაა".
როდესაც სალომე ტილოსთან მარტო რჩება, რეალური სამყარო თითქოს ქრება. მისთვის შემოქმედება ქაოსიდან ჰარმონიამდე მისასვლელი გზაა. მისი ნამუშევრები არ გვთავაზობენ მზა პასუხებს; ისინი უფრო კითხვებია, სივრცეა დიალოგისთვის, სადაც მნახველმა საკუთარი სევდა, იმედი ან სიყვარული უნდა ამოიცნოს.
"თითოეული ნამუშევარი წარმოადგენს პროცესს, გზას ქაოსიდან ჰარმონიამდე, სიჩუმიდან გააზრებამდე. როდესაც ტილოსთან მარტო ვრჩები, ეს ჰგავს არსებული რეალობიდან სხვა სამყაროში გადასვლის პროცესს. ეს ისეთი შეგრძნებაა, რომლის სიტყვებით გამოხატვა რთულია, მაგრამ ყველაზე მთავარი პროცესის დასრულების მომენტია: ამ დროს ყველა ნეგატიური ემოცია ქრება და რჩებით მხოლოდ შენ და შენი შემოქმედება".
მისი ოცნება ერთი შეხედვით მარტივია, თუმცა ყველაზე რთულად მისაღწევი ნებისმიერი ხელოვანისთვის – შექმნას ისეთი რამ, რაც დროს გაუძლებს. მას სურს, მისმა ნამუშევრებმა წლების შემდეგაც შეძლონ ადამიანებში იმავე ღრმა ემოციების გაღვიძება, რასაც თავად გრძნობს შექმნის პროცესში.
